فارسی » عربی | ‫55 [پنجاه و پنج]‬ | ‫کار‬

‫55 [خمسة وخمسون]‬ ‫العمل / المهنة‬

55 [khmasat wakhamsuna] aleamal / almuhanat

‫شغل شما چیست؟‬?	‫ما مهنتك؟ / أية مهنة تمارس؟‬; ma mhntk? / ayt mahnat tmars?
‫شوهر من پزشک است.‬	‫زوجي طبيب.‬; zwaji tabiba.
‫من نیمه وقت به عنوان پرستار کار می‌کنم.‬	‫وأنا أعمل بدوام جزئي كممرضة.‬; w'ana 'aemal bidawam jazyiy kamumridata.
‫به زودی حقوق بازنشستگی ما پرداخت می‌شود.‬	‫قريباً سنتقاعد.‬; qrybaan snataqaed.
‫اما مالیات ها زیاد هستند.‬	‫ولكن الضرائب مرتفعة.‬; wlukun aldarayib murtafieatan.
‫و بیمه درمانی بالا (زیاد) است).‬	‫والتأمين الصحي مرتفع.‬; waltamayn alsihiyi murtafean.
‫تو می‌خواهی چکاره بشوی؟‬?	‫ما تريد أن تصبح؟‬; ma turid 'an tsbh?
‫من می‌خواهم مهندس بشوم.‬	‫أريد أن أصبح مهندساً.‬; arid 'an 'asbah mhndsaan.
‫من می‌خواهم به دانشگاه بروم‬	‫أريد أن أدرس في الجامعة.‬; arid 'an 'udrus fi aljamieat.
‫من کارآموز هستم.‬	‫أنا متمرن.‬; anaa mutamarinan.
‫درآمدم زیاد نیست.‬	‫لا أربح كثيراً.‬; laa 'arbah kthyraan.
‫من خارج از کشور کارآموزی می‌کنم.‬	‫أنا أتمرن في دولة أجنبية.‬; anaa 'atamaran fi dawlat 'ajnabiata.
‫این رئیس من است.‬	‫هذا هو رئيسي.‬; hdha hu rayiysi.
‫من همکارهای مهربانی (خوبی) دارم.‬	‫وزملائي لطفاء.‬; wzamlayiy litafa'a.
‫ظهرها همیشه به سلف اداره می‌رویم.‬	‫عند الظهر نذهب جميعاً إلى المقصف/ المطعم في الشركة‬; eind alzuhr nadhhab jmyeaan 'iilaa almaqsfa/ almuteam fi alsharikat
‫من به دنبال کار هستم.‬	‫إني أسعى للحصول على عمل.‬; 'iini 'aseaa lilhusul ealaa eaml.
‫یک سال است که بیکارم.‬	‫منذ عام وأنا عاطل عن العمل.‬; mnadh eam wa'ana eatil ean aleaml.
‫در این کشور بیکار زیاد است.‬	‫في هذا البلد الكثير عاطل عن العمل.‬; fi hdha albalad alkthyr eatil ean aleaml.

‫کلمات بلند، کلمات کوتاه‬

‫طول کلمه به مطالب آموزنده آن بستگی دارد.‬ ‫این نکته را یک مطالعه آمریکایی نشان داده است.‬ ‫پژوهشگران کلماتی را از ده زبان اروپایی مورد بررسی قرار دادند.‬ ‫این کار بوسیله کامپیوتر صورت گرفت.‬ ‫کامپیوتر واژه های مختلف را توسّط یک برنامه تجزبه و تحلیل کرد.‬ ‫در این فرآیند، محتوای آموزنده آن با استفاده از یک فرمول محاسبه گردید.‬ ‫نتایج روشن بود.‬ ‫هرچه یک کلمه کوتاه تر بود، محتوای کمتری را منتقل می کرد.‬ ‫جالب است که، ما از کلمات کوتاه بیشتر از کلمات طولانی استفاده می کنیم.‬ ‫دلیل این امر را می توان در کارآئی سخن یافت.‬ ‫وقتی که ما صحبت می کنیم، بر روی مهم ترین چیز تمرکز می کنیم.‬ ‫بنابراین، کلمات بدون اطلاعات زیاد نباید بیش از حد طولانی باشند.‬ ‫این مسئله تضمین می کند که ما زمان زیادی را بر روی مطالب بی اهمیت صرف نمی کنیم.‬ ‫این همبستگی بین طول و محتوای جمله دارای مزیت دیگری نیز هست.‬ ‫این امر تضمین می کند که محتوای آموزنده همواره یکسان باقی می ماند.‬ ‫بدین معنی که، ما همیشه در یک دوره معین زمانی یک مقدار سخن می گوئیم.‬ ‫به عنوان مثال، ما می توانیم از چند کلمه طولانی استفاده کنیم.‬ ‫امّا، به جای آن می توانیم از کلمات کوتاه زیادی هم استفاده کنیم.‬ ‫این انتخاب ما مهم نیست: محتوای مطلب یکسان باقی می ماند.‬ ‫درنتیجه، سخن ما آهنگ یکنواختی دارد.‬ ‫این مسئله کار شنیدن شنوندگان را آسان تر می کند.‬ ‫اگر همیشه مقدار اطلاعات تغییر کند، این امر کار را دشوار می کند.‬ ‫شنوندگان نمی توانند خود را با سخن ما هماهنگ کنند.‬ ‫درک کلام هم دشوار خواهد شد.‬ ‫کسی که می خواهد سخن او به بهترین وجه درک شود، باید از کلمات کوتاه استفاده کند.‬ ‫زیرا که کلمات کوتاه بهتر از کلمات بلند درک می شوند.‬ ‫بنابراین، اصل این است که: Keep It Short and Simple! (کلام خود را کوتاه و ساده نگه دارید!)‬ ‫به طور خلاصه: KISS!‬