मराठी » बंगाली | ९० [नव्वद] | आज्ञार्थक २

৯০ [নব্বই] আজ্ঞাসূচক বাক্য ২

90 [Nabba\'i] ājñāsūcaka bākya 2

दाढी करा!	দাড়ি কামাও!; dāṛi kāmā'ō!
अंग धुवा!	স্নান করো!; Snāna karō!
केस विंचरा!	চুল আঁচড়াও!; Cula ām̐caṛā'ō!
फोन करा!	ফোন করো / করুন!; Phōna karō / karuna!
सुरू करा!	শুরু করো / করুন!; Śuru karō / karuna!
थांब! थांबा!	থামো / থামুন!; Thāmō / thāmuna!
सोडून दे! सोडून द्या!	ছাড়ুন / ছেড়ে দিন!; Chāṛuna / chēṛē dina!
बोल! बोला!	এটা বলো / বলুন!; Ēṭā balō / baluna!
हे खरेदी कर! हे खरेदी करा!	এটা কেনো / কিনুন!; Ēṭā kēnō / kinuna!
कधीही बेईमान बनू नकोस!	কখনো বেইমানি কোরো না!; Kakhanō bē'imāni kōrō nā!
कधीही खोडकर बनू नकोस!	কখনো দুষ্টুমি কোরো না!; Kakhanō duṣṭumi kōrō nā!
कधीही असभ्य वागू नकोस!	কখনো অসভ্যতা কোরো না!; Kakhanō asabhyatā kōrō nā!
नेहमी प्रामाणिक राहा!	সবসময় সৎ থাকো!; Sabasamaẏa saṯ thākō!
नेहमी चांगले राहा!	সবসময় ভাল থাকো!; Sabasamaẏa bhāla thākō!
नेहमी विनम्र राहा!	সবসময় নম্র থাকো!; Sabasamaẏa namra thākō!
आपण घरी सुरक्षित परत याल अशी आशा आहे!	আশা করি আপনি নিরাপদে বাড়ী পৌঁছাবেন!; Āśā kari āpani nirāpadē bāṛī paum̐chābēna!
स्वतःची काळजी घ्या!	নিজের খেয়াল রাখুন!; Nijēra khēẏāla rākhuna!
पुन्हा लवकर भेटा!	খুব তাড়াতাড়ি আবার আমাদের সঙ্গে দেখা করতে আসবেন!; Khuba tāṛātāṛi ābāra āmādēra saṅgē dēkhā karatē āsabēna!

हातवारे करून भाषण करणे

जेव्हा आपण बोलतो किंवा ऐकतो, तेव्हा आपल्या मेंदूला करण्यासारखं भरपूर असतं. त्याला भाषिक संकेत प्रक्रिया करायची असते. हावभाव आणि चिन्हे देखील भाषिक संकेत आहेत. ते अगदी मानवी भाषेच्या आधी अस्तित्वात होते. काही चिन्हे सर्व संस्कृतींमध्ये समजली जातात. इतर शिकावे लागतात. ते फक्त पाहून समजून घेऊ शकत नाही. हावभाव आणि चिन्हांची प्रक्रिया भाषांसारखी असते. आणि मेंदूच्या त्याच भागात त्याची प्रक्रिया होते. नवीन अभ्यासिकेने हे सिद्ध केले आहे. संशोधकांनी अनेक परीक्षेच्या विषयांची चाचणी केली. त्या परीक्षेच्या विषयांमध्ये विविध चित्रफिती पहायच्या होत्या. त्या दृश्यफिती पाहत असताना, त्यांची मेंदू प्रक्रिया मोजली गेली. एका समूहात, त्या चित्रफितींनी विविध गोष्टी व्यक्त केल्या. त्या हालचाल, चिन्हे आणि बोलण्यातून दिसून आल्या. इतर समूहांनी वेगळ्या चित्रफिती पाहिल्या. त्या चित्रफिती एक मूर्खपणा होता. बोलणं,हातवारे आणि चिन्हे अस्तित्वातच नव्हते. त्याला काहीच अर्थ नव्हता. मोजमापामध्ये संशोधकांनी पाहिलं, कुठे काय प्रक्रिया झाली. ते परीक्षेच्या विषयांची मेंदूच्या प्रक्रियांशी तुलना करू शकत होते. ज्या सर्व गोष्टींना अर्थ होता त्या गोष्टींचे विश्लेषण त्याच भागात झाले. या प्रयोगाचे परिणाम अतिशय मनोरंजक आहेत. आपल्या मेंदूने भाषा कालांतराने कशी शिकली हे ते दर्शवतात. प्रथम, मनुष्याने हातवारे करून संपर्क साधला. नंतर त्याने एक भाषा विकसित केली.. मेंदूला आधी शिकावं लागतं, म्हणूनच, बोलण्याची हावभावा प्रमाणे प्रक्रिया होते. आणि उघडपणे ते फक्त जुन्या आवृत्ती सुधारतं…