Afrikaans » Estnies | 53 [drie en vyftig] | Winkels

53 [viiskümmend kolm] Kauplused

Ons soek ’n sportwinkel.	Me otsime spordipoodi.
Ons soek ’n slaghuis.	Me otsime lihunikuäri.
Ons soek ’n apteek.	Me otsime apteeki.
Ons wil mos ’n sokkerbal koop.	Me soovime nimelt jalgpalli osta.
Ons wil mos salami koop.	Me soovime nimelt salaamit osta.
Ons wil mos medisyne koop.	Me soovime nimelt ravimeid osta.
Ons soek ’n sportwinkel om ’n sokkerbal te koop.	Me otsime spordipoodi, et jalgpalli osta.
Ons soek ’n slaghuis om salami te koop.	Me otsime lihunikuäri, et salaamit osta.
Ons soek ’n apteek om medisyne te koop.	Me otsime apteeki, et ravimeid osta.
Ons soek ’n juwelier.	Ma otsin juveliiri.
Ons soek ’n fotowinkel.	Ma otsin fotopoodi.
Ons soek ’n koekwinkel.	Ma otsin kondiitrit.
Ek is mos van plan om ’n ring te koop.	Mul on nimelt plaanis sõrmus osta.
Ek is mos van plan om ’n rol film te koop.	Mul on nimelt plaanis film osta.
Ek is mos van plan om ’n koek te koop.	Mul on nimelt paanis tort osta.
Ek soek ’n juwelier om ’n ring te koop.	Ma otsin juveliiri, et sõrmust osta.
Ek soek ’n fotowinkel om ’n rol film te koop.	Ma otsin fotopoodi, et filmi osta.
Ek soek ’n koekwinkel om ’n koek te koop.	Ma otsin kondiitrit, et torti osta.

Herinnering het taal nodig

Die meeste mense onthou hul eerste skooldag. Maar hulle onthou nie meer wat vooraf gebeur het nie. Ons kan byna niks van ons eerste lewensjare onthou nie. Maar hoekom is dit so? Hoekom kan ons nie onthou wat ons as babas beleef het nie? Die rede is in ons ontwikkeling. Taal en herinnering ontwikkel omtrent tegelyk. En om iets te kan onthou, het ’n mens taal nodig. Dit beteken hy moet woorde hê vir wat hy beleef. Wetenskaplikes het verskeie toets op kinders gedoen. So het hulle ’n interessante ontdekking gemaak. Sodra kinders leer praat, vergeet hulle alles wat vooraf gebeur het. Die begin van taal is dus ook die begin van herinneringe. Kinders leer besonder baie in die eerste drie jaar van hul lewe. Hulle beleef elke dag nuwe dinge. Op dié ouderdom het hulle ook baie belangrike ervarings. Dit gaan nietemin alles verlore. Sielkundiges noem dié verskynsel kindergeheueverlies. Net dinge wat die kinders kan noem, bly oor. Die outobiografiese geheue behou persoonlike ervarings. Dit werk soos ’n dagboek. Alles wat in ons lewe belangrik is, word daarin bewaar. So vorm die outobiografiese geheue ons identiteit. Sy ontwikkeling hang egter daarvan af dat ’n moedertaal geleer word. Ons kan ook net deur taal ons herinneringe aktiveer. Die dinge wat ons as babas geleer het, is natuurlik nie regtig weg nie. Hulle word iewers in ons brein bewaar. Maar ons kan hulle nie meer oproep nie – tog jammer, of hoe?