polski » estoński | 53 [pięćdziesiąt trzy] | Sklepy

53 [viiskümmend kolm] Kauplused

Szukamy sklepu sportowego.	Me otsime spordipoodi.
Szukamy sklepu mięsnego.	Me otsime lihunikuäri.
Szukamy apteki.	Me otsime apteeki.
Chcielibyśmy / Chciałybyśmy kupić piłkę nożną.	Me soovime nimelt jalgpalli osta.
Chcielibyśmy / Chciałybyśmy kupić salami.	Me soovime nimelt salaamit osta.
Chcielibyśmy / Chciałybyśmy kupić lekarstwa.	Me soovime nimelt ravimeid osta.
Szukamy sklepu sportowego, by kupić piłkę nożną.	Me otsime spordipoodi, et jalgpalli osta.
Szukamy sklepu mięsnego, by kupić salami.	Me otsime lihunikuäri, et salaamit osta.
Szukamy apteki, by kupić lekarstwa.	Me otsime apteeki, et ravimeid osta.
Szukam jubilera.	Ma otsin juveliiri.
Szukam sklepu fotograficznego.	Ma otsin fotopoodi.
Szukam cukierni.	Ma otsin kondiitrit.
Mam zamiar kupić pierścionek.	Mul on nimelt plaanis sõrmus osta.
Mam zamiar kupić film.	Mul on nimelt plaanis film osta.
Mam zamiar kupić tort.	Mul on nimelt paanis tort osta.
Szukam jubilera, by kupić pierścionek.	Ma otsin juveliiri, et sõrmust osta.
Szukam sklepu fotograficznego, by kupić film.	Ma otsin fotopoodi, et filmi osta.
Szukam cukierni, by kupić tort.	Ma otsin kondiitrit, et torti osta.

Pamięć potrzebuje języka

Swój pierwszy dzień w szkole pamięta wielu ludzi. To, co było przedtem, nie pamiętamy. Z pierwszych naszych lat życia nie mamy prawie żadnych wspomnień. Dlaczego tak jest? Dlaczego nie pamiętamy tego, co przeżyliśmy jako małe dzieci? Powód jest w naszym rozwoju. Język i pamięć rozwijają się prawie w tym samym czasie. I żeby móc sobie coś przypomnieć, człowiek potrzebuje języka. To znaczy, że na to, co przeżył, musi mieć słowa. Naukowcy przeprowadzili z dziećmi różne testy. Doszli przy tym do interesującego odkrycia. Jak tylko dzieci uczą się mówić, zapominają wszystko, co było przedtem. Początek języka jest więc też początkiem pamięci. W pierwszych trzech latach swojego życia dzieci uczą się bardzo dużo. Każdego dnia przeżywają nowe rzeczy. W tym wieku zbierają też wiele ważnych doświadczeń. Mimo to wszystko to przepada. Psycholodzy określają ten fenomen jako infantylna amnezja. Tylko te rzeczy, które dzieci mogą nazwać, zostają. Osobiste przeżycia zachowuje pamięć autobiograficzna. Funkcjonuje ona jak pamiętnik. Zachowane jest w niej wszystko to, co jest ważne w naszym życiu. W ten sposób pamięć autobiograficzna kształtuje też naszą tożsamość. Jej rozwój zależy od nauki języka ojczystego. I tylko przez nasz język możemy uaktywownić naszą pamięć. Rzeczy, które przeżyliśmy jako małe dzieci, oczywiście nie odeszły naprawdę. Są gdzieś zapisane w naszym mózgu. Nie możemy ich jednak odtworzyć… – wielka szkoda, prawda?