Türkçe » Lehçe | 53 [elli üç] | Mağazalar

53 [pięćdziesiąt trzy] Sklepy

Bir spor mağazası arıyoruz.	Szukamy sklepu sportowego.
Bir kasap arıyoruz.	Szukamy sklepu mięsnego.
Bir eczane arıyoruz.	Szukamy apteki.
Zira bir futbol topu satın almak istiyoruz.	Chcielibyśmy / Chciałybyśmy kupić piłkę nożną.
Zira salam satın almak istiyoruz.	Chcielibyśmy / Chciałybyśmy kupić salami.
Zira ilaç satın almak istiyoruz.	Chcielibyśmy / Chciałybyśmy kupić lekarstwa.
Futbol topu satın almak için spor mağazası arıyoruz.	Szukamy sklepu sportowego, by kupić piłkę nożną.
Salam satın almak için kasap arıyoruz.	Szukamy sklepu mięsnego, by kupić salami.
İlaç satın almak için eczane arıyoruz.	Szukamy apteki, by kupić lekarstwa.
Bir kuyumcu arıyorum.	Szukam jubilera.
Bir fotoğrafçı arıyorum.	Szukam sklepu fotograficznego.
Bir pastane arıyorum.	Szukam cukierni.
Çünkü bir yüzük satın almayı düşünüyorum.	Mam zamiar kupić pierścionek.
Çünkü bir film satın almayı düşünüyorum.	Mam zamiar kupić film.
Çünkü bir pasta almayı düşünüyorum.	Mam zamiar kupić tort.
Bir yüzük satın almak için kuyumcu arıyorum.	Szukam jubilera, by kupić pierścionek.
Bir film satın almak için fotoğrafçı arıyorum.	Szukam sklepu fotograficznego, by kupić film.
Bir pasta satın almak için pastane arıyorum.	Szukam cukierni, by kupić tort.

Hatıranın dile ihtiyacı var

Okulunun ilk gününü birçok insan hatırlar. Ondan önce olanları ama artık bilmemektedirler. Hayatımızın ilk yıllarını çok az hatırlarız. Peki neden bu böyledir? Neden bebekken yaşadıklarımızı hatırlamayız? Bunun sebebi gelişimimizde yatar.. Dil ve zihin hemen hemen aynı anda gelişirler. Ve birşeyi hatırlayabilmek için insanlar dile ihtiyaç duymaktadırlar. Bu, yaşadıklarını anlayabilmeleri için dile ihtiyaç olduğunu gösterir. Bilimciler çocuklar üzerinde birçok çalışma gerçekleştirdiler. Bunu yaparken ilginç bir durum keşf ederler. Çocuklar dil öğrenirken önceden yaşadıkları herşeyi unuturlar. Bu durumda dili öğrenme başlangıcı, hatıraların da başlangıcıdır. Çocuklar hayatlarının ilk üç yılında çok şey öğrenirler. Her gün yeni bir şey yaşarlar. Bu yaşda aynı zamanda birçok önemli tecrübler de edinmektedirler. Yine de her biri yok olup gidiyor. Piskologlar bu durumu, çocukça hafıza kayıbı olarak adlandırmaktadırlar. Sadece adını söyleyebildikleri şeyler baki kalıyor. Kişisel deneyimleri ise otobiyografik bellek hafızasına alıyor. Tıpkı bir günlük gibi çalışıyor. Hayatımızda gerekli olan herşey oraya kayıt ediliyor. Bu durumda otobiyografik belleğimiz kişiliğimizi de şekillendirmektedir. Gelişimi ise anadılımızı öğrenmemize bağlıdır. Ve sadece dilimiz aracılığı ile hafızamızı canlandırabiliriz. Elbette bebek olarak edindiğimiz bilgiler tamamen kayıp olmuyor. Beynimizin bir yerinde kayıtlı kalıyorlar. Ama onları tekrar çağıramıyoruz…- Çok üzücü, değil mi?